Nie wiem, kiedy się to zaczęło. Kiedy po raz pierwszy pojawiła się potrzeba tworzenia przeze mnie opowieści i tym samym odkrywania innych światów. Banalne byłoby stwierdzenie, że w dzieciństwie, chociaż jest prawdziwe. Pamiętam, że zawsze interesowali mnie ludzie, ich życie i co by było gdyby... A zwykłe przedmioty czy rzeczy zdawały się mieć duszę i swoją własną historię, która czekała, by ją odkryć. Czułam jak żywo pracuje moja wyobraźnia, podczas nudnych zadań domowych lub opieki nad dziećmi. Wtedy przenosiłam się do innego świata i próbowałam zabrać tam osoby, które były blisko mnie. Otoczenie traktowało to raczej pobłażliwie, ale ja wiedziałam swoje. Inne światy istniały!

   I tak jest do dzisiaj. Urosłam i z małej dziewczynki stałam się kobietą, żoną i mamą. A jednak w sercu i sposobie myślenia zmiany nie nastąpiły w takim samym stopniu, jak w ciele. Dalej wierzę w inne rzeczywistości tak bliskie nas, gdzie tajemnica jest na wyciągnięcie ręki, i również w to, że kiedyś wszystko skończy się dobrze. Chociaż czasem na ten dobry koniec trzeba długo czekać. I ta wiara, i te opowieści ze środka mnie przez całe moje życie w taki czy inny sposób wypływają ze mnie na zewnątrz. A to w postaci słuchowisk, przedstawień i filmów, które tworzę z dziećmi w pracy, a to w wymyślanych opowiastkach dla moich córek w domu, które codziennie prosiły o nową bajkę: „O, na przykład o tej czapce!”. Za każdym razem jest to fascynujące doświadczenie, bo historie w taki czy inny sposób chcą być opowiedziane! Na szczęście moi cudowni najbliżsi, Mąż oraz dwie Córki nieustannie pomagają i czynnie uczestniczą w tym zaczarowanym świecie, dzięki czemu mogę się rozwijać i tworzyć.

   Posłuchajcie! Była raz sobie dziewczynka...